Rozdział 18

      Święta minęły dość spokojnie. Każdy spędził je we własnym kraju, z własną rodziną. W końcu można wrócić do Kadic i spędzić czas z przyjaciółmi. Mam też tak jakby rozwiązanie zagadki, aby uwolnić Aelitę z rąk Tyrona. Zostały jeszcze dwa dni wolnego, więc nie musiałam się martwić o prace domowe i nie zaczęte projekty. Siedziałam, w pokoju sama, przyglądałam się prawej ręce, na której blizna mocno się zaczerwieniła i strasznie piekła. Olałam tą nie przyjemność i wyszłam z pokoju zamykając za sobą drzwi na klucz. Pokierowałam się do pokoju Jeremiego, tam zawsze siedzimy czekając aż Einstein znajdzie sposób, na znalezienie Aelity.

-Hej.-wchodzę do pokoju i witam się z Oddem, Ulrichem i Jeremim.

-Cześć…-odpowiedzieli mi wszyscy po kolei. Siadłam na łóżku obok Della Robi.

-Są jakieś postępy?-pytam z nadzieją, że nie tylko ja wpadłam na jakikolwiek trop odpowiedzi.

-Nie bardzo…-odpowiada mi Jeremy i z trzaskiem zamyka laptopa.

-Ale ja coś mam…-powiedziałam, lecz nie było mi dane kontynuować.

-W końcu..-Odd wypuścił z ulgo powietrze-A co dokładnie?

-Aelita, całowała się z każdym z was…-na to zdanie Ulrich zerknął na mnie znowu przepraszającym wzrokiem-Ulricha przez przypadek, Odda jako przyjaciela, czyli Jeremy, ty jesteś właściwą odpowiedzią…

-Ja nie kumam…-powiedział Odd.

-Chodzi o to, że trzeba jej przypomnieć o chwilach spędzonych z Jeremim, czyli trzeba iść do kory-wyjaśniam za nim ktoś jeszcze zada głupie pytanie-I najlepiej byłoby to jeszcze dziś zrobić.

-Dobrze-powiedział Jeremy i złapała w rękę telefon-Zadzwonię po William a wy ruszajcie do fabryki.

                                                      *     *     *

       Kroczyłam wolnym krokiem przez park, ramię w ramię z Ulrichem. Odd, puszczając oko do Ulricha, myśląc chyba, że tego nie zauważę, pobiegł do fabryki zostawiając na samych.

-Możemy porozmawiać?-zapytała zagradzając mi drogę, kiedy chciałam go wyminąć on nie pozwolił mi na to.

-Dobrze…-westchnęłam i wbiłam wzrok w ziemię.

-Co z nami będzie?-i znowu, czuję się jakby moje życie było nagrane na płycie, która jest porysowana.

-Kiedy byłam w Japonii zrozumiałam, że..-przerwał mi, ale tym razem spojrzałam w jego oczy, które przepełniał gniew.

-Co zrozumiałaś? Może to, że jeszcze się nie pozbierałaś? Nie potrafisz mi tego wybaczyć lub może nie spojrzysz już na mnie w ten sam sposób.-mówił z ogromną złością ale nie krzyczał jak to ma w zwyczaju-Wiem, że popełniłem błąd i wiem, że jest ci ciężko, ale ile jeszcze potrzebujesz czasu by przestać bawić się wymówkami i powiedzieć mi prawdę, która zaboli, albo wręcz przeciwnie.-jego głos złagodniał, a w oczach było widać smutek i żal, lecz wziął moją prawą rękę i wskazał na bliznę-Doskonalę rozumiem, że cię zraniłem, ale dzięki temu znakowi, wiem, że dalej coś do mnie czujesz, a ciągnąc to dalej ty ranisz mnie. Bawisz się moimi uczuciami, a ja nie wiem jak mam to odbierać.

      Zaniemówiłam, nie wiedziałam co mam powiedzieć. Nie spodziewałam się po nim czegoś takiego. Kochałam go, kocham i zawszę będę.

-Tak myślałem..-powiedział, odwrócił się do mnie plecami i zaczął powoli iść.

-Zaczekaj…-powiedziałam półgłosem i podeszłam do niego.

-Słucham.-spojrzał mi prosto  w oczy, a jego oczy znów mnie urzekły.

-Jeszcze pobawię się twoimi uczuciami.-powiedziałam z uśmiechem na twarzy.

-A rób co chcesz..-powiedział od niechcenie. Nie pozwoliłam mu z powrotem odejść. Wspięłam się na palcach i go pocałowałam. On objął mnie pewnie w tali. Czułam, że na jego twarz wkrada się uśmiech.

                                                      *      *      *

       Byliśmy już w skanerach, czekaliśmy teraz tylko na wirtualizacje. Znowu ten dreszcz i wirtualna postać.

-Jesteście w hangarze skida.-usłyszałam głos Jeremiego-Odd ty prowadzisz.

-Nie ma sprawy.-powiedział ucieszony Odd. Chwilę potem byliśmy już w cyfrowym morzu. Za każdym razem podoba mi się tu coraz bardziej, ale nie aż tak, żebym chciała do niego wpaść. Znaleźliśmy się w korze.

-Słuchajcie Aelita jest nie daleko. Nie mogę wam zesłać pojazdów, coś blokuje super-kompa.

        Faktycznie Aelita nie była daleko, ale razem z nią było kilka ninja Tyrona.

-Ja biorę Aelitę.-powiedziałam i zaczęłam się do nie zbliżać.

-Posłuchaj mnie Yumi.-Jeremy był nad wyraz spokojny-Nie zrób sobie krzywdy.

-Nie ma sprawy.-byłam trochę przerażona, nie miałam bladego pojęcia czego mogę się spodziewać.

      Zaczęła się dość nie przyjemna walka. Ona cały czas unikała moich ciosów, a ja wręcz przeciwnie. W pewnym momencie zleciałam z krawędzi i ledwo się jej trzymałam.

-Aelita!!-krzyknęłam-Nie rób tego! Przypomnij sobie kim jestem, kim ty jesteś…Kim jest Jeremy. –trzymałam się na szczęście dwoma rękami i nie miałam zamiaru tego zmieniać-Przypomnij sobie jak Jeremy cię odkrył, jak sprowadził na ziemię, jak pierwszy raz cię przytulił i pocałował. Pamiętasz to kiedy się pokłóciliście, a potem biegałaś cała w skowronkach gdy powiedział ci, że nie chce cie stracić? –stała nade mną z kulą energii w ręku, która z każdą chwilą robiła się coraz mniejsza-Aelita! Proszę! Przypomnij sobie.-dziewczyna odpadła na ziemię.

-Jeremy teraz!-krzyknął William. Aelita została sprowadzona na ziemię i nie była już pod żądzą Tyrona.

      Materializowanie Aelity strasznie długo trwało. Siedziałam oparta o klatkę piersiową Sterna obok jednego ze skanerów, nerwowo ściskając jego rękę. Skaner się w końcu otworzył. Aelita wypadła z niego wpadając w ręce Jeremiego. Kiedy była już w miarę przytomna pokazała prawą rękę. Widniał na niej znak, podobny do tego co mam ja i Ulrich. Sama pokazałam jej mój znak i pociągnęłam za sobą też Ulricha.

-Jeremy, możesz pokazać prawą dłoń?-zapytałam z nadzieją, że on też go ma.

-Nie wiem po co…Co to jest?-zapytał podnosząc swoją rękę do góry.

-Spójrz!-powiedziałam i wskazałam na trzy inne dłonie…

-O co tu chodzi?-zapytali wszyscy oprócz mnie…

                                                       *      *     *

Wróciłam po przerwie i oficjalnie odwieszam bloga. Kolejne rozdziały będę publikować dość często gdyż na 14 lutego szykuję specjalny rozdział(niekoniecznie z podtekstem Walentynkowym). Mam nadzieję, że będzie się podobać :*