Prolog

-Jeremie, proszę cię ostatni raz!-zawołała Yumi wychodząc z windy.

-Nie mogę.-odpowiedział i znów zwrócił się w stronę monitora.

-A ja nie mogę cię dłużej kryć!-warknęła.

-Yumi...

-Nie zaczynaj!-odparła i czekała aż się do niej odwróci-Ciągłe „Yumi tylko nikomu nie mów”, albo „Yumi jeszcze tylko kilka dni”-naśladowała ze złością jego głos.-Nie wiem po co to robisz. Zrozum, że ten świat jest daleko za nami i dla żadnego z nas nie jest to tak ważne.

-Dla mnie jest!-krzyknął.-To jest cały mój świat.

-Nie prawda.-odpowiedziała opanowując emocje-Twój świat jest z dala od tego komputera. Tam gdzie masz przyjaciół, rodzinę i codzienne problemy. Musisz wrócić do normalnego życia.

-Zrozum!-znów krzyknął-Ja nie mam do czego wracać, dopóki nic z tym nie zrobię!

-Z czym?-podeszła bliżej, a w monitorze widziała tylko ciąg liczb, które nic jej nie mówiły.

-Nie ważne.

-I widzisz!-położyła mu rękę na ramieniu-Ciągłe tajemnice. Gdybyś dał sobie pomóc.

-Nie potrzebuje pomocy!

-Nie zapominaj ile nasza szóstka przeszła…-spojrzał na nią znacząco-Och...No dobra siódemka.

-Pamiętam...-powiedział szeptem.

-Tylko nie chcesz na powiedzieć co się dzieje.-wytknęła mu-Oficjalnie żadne z nas nie wie, że włączyłeś Superkomputer...Gdybym cię nie nakryła, pewnie byś się w ogóle w szkole nie pojawiał.

-Zamiast zawracać mi głowę idź do reszty!-odpowiedział, wcześniej ledwo ją słuchając.

-Mówię to po raz ostatni!-powiedziała-Ostatni raz tu przychodzę i próbuję ci cokolwiek wytłumaczyć!-obróciła się twarzą do windy-Skończ z tym. Nie ma to żadnego sensu, a z resztą chyba zdajesz sobie sprawę, że kilka nieprzespanych nocy nie załatwi twojego problemu?

-Tak, tak wiem.-odpowiedział machając ręką do jej pleców.

-Nie ignoruj mnie!-warknęła-Pomyśl o mnie, Oddzie, Ulrichu, Williamie. Nawet o Laurze, a w szczególności o Aelicie. O tej przez, którą siedziałeś nocami i zastanawiałeś się jak ją sprowadzić na ziemie, albo gdy o mało nie miałeś zawału gdy wpadła do Morza Cyfrowego.

-Szkoda tylko, że w tym momencie, ta Aelita utknęła gdzieś w przestrzeni, a ty pocieszasz marny program…

___________________________________________________________________________

No, a więc przedstawiam nowe opowiadanie, które mam nadzieję poprowadzić jak najlepiej. Wiem, że powinnam wrzucić to wcześniej, ale no po prostu jakoś tak wyszło. Nie chcę obiecywać, że "rozdział raz w tygodniu", bo po prostu nie jestem w stanie się wyrobić. Tak więc mam nadzieję, że ten mały wstęp powyżej się spodoba i proszę o szczere opinie, bo wtedy łatwiej będzie poprawić mi błędy. :)